Een hond als therapeut

Dit keer geen artikel op mijn eigen blog, maar een linkje naar een gastblog dat ik heb geschreven voor Koekie, een website over autisme. Het artikel gaat over mijn ervaring met een hond als therapeut. Klik hier voor het artikel.

Veel leesplezier!

Gr. Leentje

Hoe gaat het?

Turf is: hoe vaak op een dag wordt er aan je gevraagd hoe het met je gaat? Turf nog eens: hoeveel van die keren dat het gevraagd wordt heb je het idee dat mensen echt geïnteresseerd zijn naar hoe het met je gaat? 'Hoe gaat het met je?' is in mijn ogen een gewoontevraag geworden. Een vraag die we vaak stellen omdat het er nou eenmaal bij hoort. Het bijpassende antwoord is vaak iets in de richting van: 'goed' of 'z'n gangetje'. Zowel de vraag (zoals ie vaak gebruikt wordt) als het semi verplichte antwoord, passen niet bij mij. Als ik de vraag stel, wil ik een oprecht antwoord en als ik antwoord, wil ik eerlijk antwoord kunnen geven. 

Soms zeg ik weleens dat het goed met mij gaat terwijl dat niet zo is, omdat ik het gevoel heb dat dat dan van mij verwacht wordt. Daarnaast vragen mensen vaak door als je zegt dat het niet zo lekker gaat, en ik zit er niet altijd op te wachten om mijn gevoel - in details - met iedereen te delen. Ik vind het lastig om te zeggen dat het goed met mij gaat als dat niet het geval is. Het is in principe liegen - iets dat ik eigenlijk niet kan en niet wil doen. Om onder een leugen uit te komen zeg ik (wanneer het niet zo lekker gaat) 'het gaat redelijk' of  'wel goed'.

Om maar even zelf het goede voorbeeld te geven: Hoe gaat het (echt) met jullie vandaag? Met mij kan het beter, maar dat is menselijk denk ik zo. Niet iedere dag is goed maar er zit iets goeds in iedere dag ;)

Gr. Leentje

Ode aan Jip

Ik leerde Jip kennen via een realityprogramma op tv. Zijn positieve kijk op het leven vond ik erg bijzonder, vooral als ik keek naar de toestand waar Jip in verkeerde. Ondanks de moeilijke periode waarin hij zat wist hij wat van zijn leven te maken. Hij was ook altijd open over zijn leven en maakte dingen niet mooier of lelijker dan dat ze waren. Ik leefde elke aflevering weer met hem mee. Ondanks dat ik hem nooit had ontmoet voelde ik mij met hem verbonden. Dat zorgde ervoor dat ik soms naar hem wilde schreeuwen: sukkel!, hoe kun je zo positief denken, je bent aan het doodgaan!

Inspireer me

Ik hoop stiekem dat ik met de dingen die ik op mijn blog schrijf mensen inspireer. Ik hoop dat mijn artikelen ervoor zorgen dat jij als lezer meer begrip krijgt voor mensen in het algemeen. Ieder mens is anders, ieder mens heeft een verhaal en je weet niet altijd wat er achter iemand schuil gaat. Veroordelen vind ik iets heel naars. Open staan om de persoon achter de eerste indruk te leren kennen vind ik heel belangrijk. Waar ik hoop dat ik jullie inspireer, zijn er ook heel wat mensen die mij geïnspireerd hebben. Drie mensen hebben zo'n indruk op mij gemaakt dat ik hun inspirerende woorden graag aan jullie doorgeef:

"Je moet de opdracht doen net als iedereen"



Made by Leentje

 

"Je moet de opdracht doen net als iedereen", dat waren de woorden van de docent die door mijn hoofd gonsden. De woorden die mij erg moedeloos lieten voelen. Want ik begreep best dat ik de opdracht net als iedereen moest maken, maar in mijn hoofd werkt het niet zoals bij iedereen.

In een ander artikel had je al kunnen lezen dat ik mijn vertrouwde hogeschool tijdelijk heb verlaten en nu in Utrecht de minor Journalistiek volg. Een minor waarvan mij steeds duidelijker wordt dat hij mij niet echt ligt. Ik moet verslagen schrijven en interviews afleggen en daarvoor moet ik naar evenementen, op vreemde afstappen en telefoneren, zaken waar ik verre van blij van word. Naast dat ik de minor inhoudelijk lastig vind, is de begeleiding van (de meeste) docenten minimaal. Ik heb alle docenten tijdens het eerste college verteld dat ik autisme heb, waar ik daardoor moeite mee heb en hoe zij mij kunnen helpen.

Helaas heeft dit informatieve praatje niet geholpen. Docenten blijken het niet te snappen dat ik af en toe kleine handvaten nodig heb om goed te kunnen blijven functioneren. Met kleine handvaten bedoel ik bijvoorbeeld:

Tagliatelle con zeep

Moedeloos keek ik naar de pan waar de waterdruppels nog langs gleden. Ik had net kundig mijn tagliatelle om zeep geholpen, of moet ik zeggen onder zeep gedompeld. Minuten geleden had ik tijdens het afgieten de pan met tagliatelle in het afwaswater laten glijden. Slap excuus, maar het kwam waarschijnlijk door de vermoeidheid.

Ik had vandaag mijn eerste dag school sinds de vakantie was afgelopen en dat vergde nogal wat van mijn energie. Alles was nieuw: mijn vertrouwde hogeschool, klas en opleiding had ik ingeruild voor een minor, op een andere hogeschool met de bijbehorende nieuwe klas. S ochtends was ik met enige tegenzin begonnen aan mijn twee uur durende reis naar de hogeschool waar ik het komende halfjaar mijn tijd zal slijten.

Zoals eerder gemeld: ik heb niks met alles dat nieuw is. Pas wanneer het geen dat voorheen nieuw was vertrouwd geworden is kan ik het waarderen. Ik zal mij bescheiden uitdrukken door te zeggen dat ik mijn eerste dag school verschrikkelijk spannend vond. Liep ik daar door de stationshallen voelend als een brugpieper met mijn veel te grote en zware laptoptas op zoek naar de uitgang van het station. Ik liet mij leiden door de enorme groep studenten en ik zag al op tegen het 'sardientjes in blik tafereel' dat mij te wachten stond.

De praktische kant van kleding

Waar de meeste mensen wanneer ze hun koffer in moeten pakken om op vakantie te gaan vrij gestrest zijn en op een goed moment door de bomen het bos niet meer zien, blijf ik voor mijn doen vrij kalm. Wat je wel even moet vergeten is dat ik op een goed moment zo ongeveer de helft van mijn kledingkast in mijn koffer heb zitten. Ik weet niet wat het is, ik begin heel bescheiden maar moet aan het eind vaak op mijn koffer gaan zitten om hem dicht te krijgen. De rits van mijn weekendtas heeft mijn prop praktijken niet overleefd en ik moet vaak ook nog wat van mijn kleding bij mijn reisgenootjes in de koffer proppen. Tja, laat ik zeggen dat ik gewoon goed voorbereid op vakantie wil gaan.

Voor deze zomervakantie is mijn kofferinhoud iets anders dan normaal. Waar ik normaal de focus leg op het uiterlijk van mijn kleding, moest ik nu die focus verplaatsen naar de praktische kant van kleding: droogt het snel, is het wind en water dicht en is het kledingstuk van een lichte stof gemaakt?

Ik ga namelijk naar Noorwegen en heb daarom onder lichte dwang van mijn moeder wat kleding aangeschaft die geschikt is voor het maken van lange wandeltochten door de bergen. Wat ik nog het lastigst vond om aan te schaffen was geschikt schoeisel. Ik ben een echt schoenenmeisje (ik kan nog net niet elke dag in het jaar andere schoenen aan doen) en die lompe wandelschoenen vielen zwaar op mijn maag. Moest ik daar echt mee gaan lopen? Ik liep laatst voor het eerst (om de schoenen in te lopen) met mijn wandelschoenen door de supermarkt en voelde me heel ongemakkelijk. Het voelde alsof iedereen vol walging naar mijn schoenen aan het staren was. Gelukkig had ik een winkelmandje waarachter ik mijn schoenen behendig wist te verstoppen.

Nee, het is dat het niet heel praktisch is om in jurk en op 10 centimeter hoge hakken de wandelpaden te betreden, anders had ik dat graag gedaan.

Eén voordeel dat ik zal ondervinden van mijn praktische kleding, is dat ik een minder volle koffer zal hebben dan normaal, want praktische kleding zal je niet veel in mijn kast gaan aantreffen.

Gr. Leentje