made by Leentje |
Omdat het niet aan me te zien is, vinden mensen het soms moeilijk te geloven: overdrijf ik niet een beetje?, of is het niet mijn opvoeding die mij heeft gemaakt tot wie ik ben? Ik kan best geïrriteerd raken door zulke opmerkingen. Aan de andere kant kan ik het wel begrijpen dat mensen zo denken. Ze moeten afgaan op wat ik vertel zonder dat ik kan aantonen dat het in mijn hoofd zo gaat. Iemand in een rolstoel ga je niet vragen of hij/zij niet kan proberen om een marathon te rennen, terwijl mij wel vaak wordt gevraagd om dingen te doen waarvan ik aangeef dat dat niet lukt.
Ik ga wel eens te ver over mijn grenzen heen om iets te doen wat mensen van mij verwachten. Waardoor die mensen vervolgens weer gelijk krijgen: 'zie je wel je kunt het wel.' Maar zij zien niet dat ik daarna uitgeput ben en soms meerdere dagen de tijd nodig heb om bij te komen. Ik voel me soms bijna schuldig als ik zeg dat iets me echt niet lukt.
Moet ik dan maar steeds over mijn grenzen gaan omdat mensen dat van mij vragen? Of moet ik voor mezelf opkomen?, al vinden mensen me dan soms een aansteller.
Op de middelbare school hadden een aantal (veel hadden wel respect en aan hen heb ik juist veel steun gehad!) van mijn klasgenootjes er totaal geen boodschap aan dat ik autisme had. Aanpassingen die ik kreeg (bijvoorbeeld bij presenteren) vonden ze overdreven en ze waren er jaloers op en dat lieten ze merken ook. Zo zei een meisje tegen mij dat ze ook wel ging doen alsof ze autisme had als ze dan voor een kleiner groepje mocht presenteren.
Het blijft voor mij een lastige kwestie dat ik sommige mensen moet overtuigen dat ik autisme heb. Soms zou ik willen dat mensen die mij niet geloven of vinden dat ik overdrijf even een dagje mijn hersenen konden lenen. Naar alle waarschijnlijkheid is al hun twijfel dan weggenomen.
Gr. Leentje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten