Het leek weer even of we op de basisschool zaten, alleen ontbrak de lange busrit, ontbraken de kilo's snoep en hoefden we ons ook niet te verstoppen voor onze ouders bij aankomst, die waren er namelijk niet. We waren met de klas naar Amsterdam voor een bezoekje aan fotomuseum 'Foam'. Onze ogen blonken van pret toen de docent vertelde dat we aan het eind van de periode voor het vak visuele communicatie een uitstapje zouden maken naar een fotomuseum, een verademing om even weg te zijn van de taaie lesstof.
Nou zat er voor mij één maar aan dit gezellige 'schoolreisje': Amsterdam=druk=veel prikkels, help. Nou was het ook nog zo dat mijn maatje uit de klas niet mee kon om gegronde redenen. Ze had er echter voor gezorgd dat ik niet alleen hoefde te reizen, ze had 's nachts namelijk een aantal meiden uit de klas wakker (dat is iets minder) geappt en gevraagd of ik met hun kon reizen. Zij kent mij namelijk wat langer dan vandaag en weet dat ik enorm kan stressen als je mij loslaat in een onbekende omgeving en ook weet zij dat mijn richtingsgevoel abominabel is; de kans dat ik op de noordpool terecht was gekomen in plaats van in Amsterdam is nog niet eens zo klein.
Maar daar zat ik dus in de vertrouwde trein op weg naar de tram (één van de eerst keren in mijn leven), gezellig met een aantal andere meiden uit de klas. Netjes op tijd kwamen we aan bij het fotomuseum. Ik zal je een uitgebreide beschrijving van de foto-expositie besparen, laat ik het zo zeggen: er was nogal veel naakt te zien, waarbij het voor mij soms onduidelijk was waarom de fotograaf uit die hoek de foto had genomen en op bepaalde dingen had ingezoomd, maar smaken verschillen natuurlijk. Wat ik even was vergeten toen ik het fotomuseum binnenstapte was dat foto's natuurlijk veel prikkels geven. Vooral als je met 15 man in een ruimte staat opgepropt die ongeveer zo groot is als mijn badkamer en waarvan de muren compleet beplakt zijn met polaroid foto's en om het circus compleet te maken werd ons gevraagd de foto's beter te bekijken en kwam daardoor de hele stoet in beweging. Dat was een beetje te veel van het goede, als je mij nu dan ook zou vragen wat voor foto's er hingen dan weet ik het niet, maar als je vragen hebt over de vloer kan ik die waarschijnlijk wel beantwoorden.
Na het bezoekje aan Foam ging ik nog met een aantal klasgenoten lunchen. Lunchen in een eetgelegenheid is niet iets wat ik vaak en graag doe, ik kan eigenlijk niet zo goed omschrijven waarom, misschien omdat het afwijkt van mijn routine. Maar ik was voor het bezoekje aan Foam toch al van mijn routine afgeweken, dan kon ik mijn routine net zo goed helemaal over boord gooien.
Helaas heb ik geen foto's genomen van de lunchroom (het zit nog niet erg in mijn systeem om foto's te nemen voor mijn blog) want mijn omschrijvingskunsten zijn vast niet goed genoeg om een perfect beeld te schetsen, laat ik een poging wagen: lichte natuurkleuren, bamboe en een rustig muziekje op de achtergrond (niet zo als op sommige plekken zo hard dat je meteen weg wilt rennen). Daarnaast liep er ook nog een schattige poes rond die je vrolijk kwam verwelkomen. Wat mij als vegetariër erg aansprak was dat ze vooral gebruikmaakte van biologische en eerlijke producten en dat er een aardig aanbod was voor vegetariërs. Voor mensen die nieuwsgierig zijn geworden dit is de link naar de website van lunchroom Homemade.
Na de lunch wilde het groepje nog gaan shoppen maar dat zag ik niet meer zitten, dus ging ik samen met een andere klasgenoot weer op weg naar huis. Eenmaal thuis had ik alleen nog maar energie om op de bank te hangen en tv te kijken.
Gr. Leentje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten