mijn moeder noemt het voorpret ik noem het noodzaak



made by Leentje

Mijn moeder noemt het voorpret, ik noem het noodzaak. Mijn moeder werd steeds opgewekter over onze reis en ik werd steeds slaperiger omdat ik me lang moest concentreren. Ik zag erg tegen de reis op maar wist dat als ie eenmaal voorbij was ik er tevreden naar terug zou kijken.

Ik denk dat het na mijn 1e jaar middelbare school was dat ik voor het eerst opzag tegen het op vakantie gaan. Aan het eind van dat schooljaar werd ook mijn autisme steeds merkbaarder voor mezelf en anderen (al wist ik toen nog niet dat ik het had). Maar ik denk dat ik de zomervakantie van een paar jaar geleden het ergst vind.
We zouden drie weken op vakantie gaan, naar Spanje waarvan drie dagen naar Barcelona. ik moest mee, mijn ouders vonden me te jong om alleen thuis te blijven.Ik voelde me ellendig, vooral de dagen in Barcelona, wie er wel eens is geweest weet hoe druk het er is en dat zorgde bij mij voor onverdraaglijk veel prikkels. Het was een klap in mijn gezicht toen ik  's avonds laat met mijn koffertje over het plein liep. Zelfs 's avonds laat was het niet normaal druk en waren er overal mensen die de aandacht van ons als toeristen probeerden te trekken.

plein in Barcelona heel vroeg in de ochtend- made by Leentje

 Huilend viel ik die nacht in slaap. Ons appartement grensde aan dat plein en ook in ons appartement waren de geluiden van buiten te horen. Ik ben die drie dagen maar twee keer buiten het appartement geweest en heb geen enkel moment rust ervaren. Verder was er tijdens de vakantie geen structuur/planning, dat hoort niet bij vakantie vonden mijn ouders. Dan moet je juist lekker rustig aan doen en doen wat je op dat moment wil doen, dat snapte ik niet. Een ander ding dat ik vervelend vond was dat de rest van mijn familie de vakantie helemaal fantastisch vond en ik niet in dat gevoel kon meekomen. Nee, op vakantie gaan dat is niks voor mij! Dacht ik toen. Tot ik in de vierde klas van de havo zat en er een schoolreisje naar Londen gepland stond. Verdeeld in twee groepen gingen we naar Londen. Wat het anders maakte dan onze familie vakanties was dat deze reis tot in de puntjes gepland was en dat zowel de docenten als studenten op de hoogte waren van mijn autisme en dat er gerelateerd daaraan afspraken gemaakt waren (bijvoorbeeld een vast aanspreek punt, wat als het even niet meer ging en wat er moest gebeuren als andere last hadden van mijn autisme).

Niet alleen de structuur van de reis vond ik fijn ook Londen zelf vond ik helemaal fantastisch. Vandaar dat ik dit jaar als cadeautje voor kerst vroeg om een tripje naar Londen te maken samen met mijn moeder. Afgelopen zondag vertrokken we met de boot naar Londen. 's Avonds laat zou de boot vertrekken 's ochtends vroeg (de volgende dag) zou de boot aankomen en die avond laat weer vertrekken. We zouden dus een dagje in Londen te besteden hebben. Maar voor het zover was ging er heel wat plannen aan vooraf.

Waar anderen misschien tevreden waren geweest als ze wisten hoe laat de boot zou vertrekken en aankomen, wilde ik veel meer details weten. Bijvoorbeeld hoe laat we precies van huis zouden vertrekken, hoe de boot/onze hut er uit zou zien, welke taal de bemanning zou spreken, wat ons ontbijt zou zijn, wat we zouden doen als we op de boot waren, door welke straten we wilde wandelen, hoe we daar zouden komen en ga zo nog maar even door. Mijn moeder vond het leuk om alles van te voren te bekijken, voor mij was het pure noodzaak. Het zoeken van antwoorden op vragen die ik had met betrekking tot de reis zorgde er voor dat ik alles wat beter kon overzien en het minder voelde alsof ik ging bungeejumpen zonder touw. Het bleef natuurlijk spanning maar aan mijn avonturen in Londen zelf zal ik nog een apart artikel wijden.

Gr. Leentje