Nou doeg hè, veel succes met alles en uh, tja... Ik knik nog een keer, blijf even staan maar loop daarna weg. Dat ging soepel (maar niet heus). Al een aantal dagen voor — de dag — zat ik ermee te worstelen. Ik vind het altijd moeilijk om in zo'n situatie te bedenken wat ik moet doen.
Het was mijn laatste dag op mijn stageplek. Ik had mijn stage met een mooi cijfer afgesloten en zou na de vakantie beginnen aan de minor journalistiek. Allemaal heel positief, maar dat hield wel in dat ik afscheid moest nemen van de mensen waarmee ik drie maanden had samengewerkt.
Ik vind afscheid nemen als het om de emotionele kant gaat niet zo moeilijk, maar daar en tegen maak ik er toch iedere keer weer een zooitje van. Iedereen van wie ik afscheid nam op mijn stageplek deed dit weer op een andere manier; de één schudde mij de hand terwijl hij/zij een aantal aardige woorden zei, de ander gaf een knuffel en weer een ander zei alleen een paar aardige woorden. Zelf zeg ik het liefst ook alleen een paar aardige woordjes (al gaat dat dan op mijn stuntelige manier, het komt uit een goed hart zullen we maar zeggen). Een hand geven gaat ook nog wel, al krijg ik vaak van die klamme handjes, maar dan de knuffel: onhandig sla ik een arm om de persoon heen waarna ik verander in een steen (omdat ik het zo ongemakkelijk vind). Mijn armen raken ook altijd in de knoop met de armen van de ander — want waar moet ik die krengen plaatsen.
Tot kort geleden wilde ik helemaal door niemand aangeraakt worden, ik raakte er enorm gestrest van. Inmiddels heb ik er steeds minder problemen mee. Maar omdat ik zolang afstand heb gehouden, moet ik nu een soort van opnieuw leren hoe ik bijvoorbeeld iemand een knuffel geef. Een vriendin van mij moest laats lachen toe ze mij een knuffel gaf om afscheid te nemen: "wat maak je er ook altijd een heerlijke ongemakkelijke toestand van", zei ze.
Tja....nog even oefenen.
Gr. Leentje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten