100 gesprekken tegelijkertijd

Hou vol Leentje we gaan nog langs één bedrijf. Ik kon niet meer, ik had het erg warm, was vermoeid, had hoofdpijn en ik voerde 100 gesprekken tegelijkertijd.

Afgelopen dinsdag was er op mijn hogeschool een comakership meetingpoint. Een comakership meetingpoint is een soort van markt, waar de kraampjes worden bezet door bedrijven. De bedoeling is om als student door zo'n markt je netwerk te verbreden. Je legt contact met vertegenwoordigers van bedrijven waar je in de toekomst misschien wat aan kan hebben (stageplek bijvoorbeeld).

Voor mij was het de eerste keer dat ik naar zo'n meetingpoint ging. Het werd verplicht vanuit school om er heen te gaan. Normaal ga ik drukke nieuwe dingen uit de weg omdat ik er niet goed mee om kan gaan. Ik raak erg overprikkeld als ik in een omgeving ben waar veel mensen dicht op elkaar staan. Ik vind het niet fijn om plotseling aangeraakt te worden en wanneer mensen dicht op elkaar staan komt dat nog wel eens voor. Om de één of andere reden denken mensen dat ze dwars door me heen kunnen, voor de duidelijkheid — dat kan nog steeds niet. Van bedrijf tot bedrijf drukte ik mezelf door de menigte heen met een hoofd zo rood als de neus van een clown.

Gelukkig was ik niet alleen, samen met mijn partner in crime — een studente die van mijn autisme af weet — ging ik langs de bedrijven. Eenmaal aangekomen bij een kraampje probeerde ik een gesprek te voeren met de gene die bij het kraampje hoorde. Dat ging eerlijk gezegd niet helemaal soepel. Want ik moest me niet alleen concentreren op het gesprek dat ik zelf voerde maar ik 'voerde' nog 100 andere gesprekken doordat ik me moeilijk kan afsluiten voor mijn omgeving. Het is niet dat ik al die gesprekken echt voer maar ik luister wel met een heel aantal gesprekken mee waarvan ik er een aantal letterlijk versta en de rest een soort luid gezoem is.

Dat ik dit heb heeft ook zijn grappige kant. Zo weet ik heel wat smeuïge roddels en geheimen, die ik altijd veilig in mijn hoofd bewaar. Bij gesprekken die ik wel heel persoonlijk vond heb ik weleens gezegd: jullie weten dat jullie gesprek voor mij hoorbaar is? Waarna ze hun gesprek beëindigden en ongemakkelijk wegliepen.

Uiteindelijk heb ik de storm van studenten en bedrijven doorstaan. De studente waarmee ik was sleepte me met zich mee. Uiteindelijk waren wij zelfs als één van de laatste studenten over.

Met een bonkend hoofd en een gezicht zo rood en warm dat je er bij wijze van spreken een ei op kon bakken verliet ik school. Maar wel mooi met 10 visitekaartjes op zak!

Gr Leentje