woensdag 28 januari 2015

Hond als medicijn

Ik heb een aantal dingen waar ik last van heb door mijn autisme. Eén van die dingen zijn paniekaanvallen (niet meer bewust kunnen functioneren en compleet in paniek zijn). Deze krijg ik als mijn prikkellimiet bereikt is. Ik krijg veeeeel prikkels binnen op een dag, meer dan veel andere omdat mijn 'hoofd' er moeite mee heeft prikkels te reduceren. Een prikkel kan van alles zijn, in het woordenboek wordt het omschreven als "inwerking op de zintuigen of zenuwen". Een prikkel is bijvoorbeeld wanneer iemand een gesprek aan het voeren is met iemand anders. Als dat voor jou niet relevant is op dat moment kun je je daar van afsluiten, of je neemt het niet eens bewust waar. Ik vind dat lastig. Ik ben overgevoelig voor prikkels en dan voornamelijk voor prikkels die ik zie of hoor. Als ik bijvoorbeeld op een feestje ben neem ik niet alleen deel aan het gesprek waar ik zelf deel van uit maak maar ik volg ook bijna alle gesprekken om me heen. Doordat ik zoveel prikkels binnen krijg ben ik snel moe (omdat mijn hersenen constant bezig zijn met informatie verwerken). Soms kan ik het aantal bewuste prikkels niet meer aan en daardoor raak ik in paniek.

Mij werd aangeraden medicijnen te gaan slikken om mijn prikkels te reduceren, maar daar voel ik mij niet fijn bij. Omdat ik dat weiger heb ik zo nu en dan nog steeds last van paniekaanvallen waar ik voorheen moeilijk weer uit kwam. Daar heb ik nu een oplossing voor: mijn hond. Als het alleen al lijkt alsof ik in paniek raak komt mijn hond meteen aangerend. Vervolgens begint hij mijn hele gezicht als een bezetene onder te kwijlen. Om hem te stoppen moet ik hem stevig beet pakken en soms iets tegen hem zeggen. Om hem te stoppen heb ik dus geen andere optie dan me volledig op hem te focussen. Dat zorgt er voor dat ik weer in een voor mij normale toestand raak. Hij heeft nooit een speciale training gehad en we hebben hem dit ook niet aangeleerd.

Waarom hij het precies doet is moeilijk te zeggen. Maar voor mij is het een ideaal "medicijn". Ik hoop dat ik nog lang (misschien wel voor altijd) zonder medicijnen kan en dat één dolle hond per keer voldoende is.

Gr. Leentje

Geen opmerkingen:

Een reactie posten