vrijdag 9 januari 2015

Huh zijn we langs de Big Ben geweest?

made by Leentje






















Zoals ik al vertelde in mijn vorige artikel ben ik afgelopen kerstvakantie naar Londen geweest, gezellig samen met mijn moeder. Ik kreeg het mini tripje als kerstcadeau. Het idee dat ik graag naar Londen zou willen ontstond een tijdje geleden. Ik weet niet meer precies hoe we er op kwamen, maar voor ik het wist waren mijn moeder en ik aan het kijken naar de goedkoopste reis. Voor we het wisten zaten we 's avonds in onze hut in de boot op weg naar Londen.

Nou ja, de boot kwam niet precies aan in Londen, we moesten eenmaal van de boot af nog een stuk met de trein en vervolgens een stukje met de metro, voordat we waren waar we wilden zijn.

Maar eerst waren we dus op de boot. Zondag avond rond een uur of 20:00 waren we aan boord. Ik was blij dat we een eigen hut hadden en daarmee onze privacy en rust. Mijn moeder daar en tegen wilde graag de hele boot verkennen! Fijn, heel veel prikkels: mensen, geluiden, een winkel, buiten op het dek en een heleboel onbekende dingen/plekken in de boot. Moe keerde ik samen met mijn moeder terug bij de hut, waar ik vervolgens al vrij snel ging slapen.

De volgende ochtend moesten we vroeg van de boot en vervolgens met de trein. Maar eerst moesten we zorgen dat we langs de douane (tenminste, ik denk dat het de douane waren) kwamen. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. De vrouw achter de balie keek naar mijn ID en vroeg vervolgens aan mijn moeder wat onze relatie was. Mijn moeder antwoorde dat ik (of course) haar dochter ben. Die vraag vonden we een beetje raar. Vervolgens vroeg de vrouw of mijn moeder mijn geboorte akte bij zich had. Ik snapte er niks van, waarom had ze die nodig? Waarom haar geboorte akte, ze is meerderjarig?' vroeg mijn moeder. Vervolgens wierp de vrouw nog een blik op mijn ID. En antwoorde ze: haha, het is nog vroeg. Ik dacht dat ze 14 was. Jup, door naar de foto op mijn ID te kijken dacht ze dat ik 14 was:(. Ik kijk er niet van op. Als ze me aan de hand van die foto 12 had geschat had ik het ook niet raar gevonden, want dat was hoe oud ik op die foto was. De geldigheid van mijn ID kaart is bijna verlopen en ik was op die foto ongeveer zes jaar jonger.

Maar uiteindelijk konden we verder. Vervolgens moesten we om in Londen te komen anderhalf uur in de trein. Waar we een gezellig praatje aanknoopte met twee andere Nederlanders. Ze vroegen iets over de terugreis en vervolgens pakte mijn moeder er een hele map met informatie bij. "Wauw zo goed voorbereid zijn we niet." zei één van de twee. Tja toch wel handig zo'n autistische aanpak, dacht ik bij mezelf. Na de trein, nog een ritje met de metro en vervolgens waren we waar we wezen moesten: Oxford Street. Volgens mij hebben mijn moeder en ik bijna elke winkel daar wel van binnen gezien. Na vier uur shoppen en 20.000 winkels later, vond mijn autisme het wel leuk geweest en zeurde aan mijn hoofd (hoofdpijn) dat het tijd was voor pauze. Mijn moeder stelde voor om richting het centrum te gaan om daar pauze te nemen en te lunchen. Stel je voor: eigenlijk wil je gewoon gaan slapen (midden in Londen lijkt me dat niet echt handig), je houdt nog even vol omdat je moeder graag naar het centrum wil om daar pauze te nemen maar dan kom je er achter na veel gedoe dat geen enkele metro je naar het centrum kan brengen. Normaal zou je zonder al te veel moeite met de metro in het centrum kunnen komen. Maar natuurlijk niet als ik naar het centrum wil. Mijn moeder en ik zijn een aantal metro's ingestapt en weer uitgestapt en weer een perron terug gereden en weer een metro ingestapt om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het onmogelijk was die dag om met de metro in het centrum te komen. Ah fijn, drie kwartier later gingen we met de bus alsnog richting het centrum. Mijn innerlijke emmer met prikkels liep over, maar een eetgelegenheid leek op het eerste gezicht nergens te vinden. Bloed chagrijnig sjokte ik door het centrum en probeerde ik me af te sluiten voor de drukte om me heen.

Eindelijk vonden we een eettentje, maar ik heb best moeite met 'ergens eten', ik eet liever niet in een restaurant of zoiets dergelijks dus mijn moeder moest alles uit de kast halen om me te overtuigen. De eerste keer liep ze vrolijk naar binnen om eenmaal binnen er achter te komen dat ik niet achter haar aan was gelopen. Na drie keer langs het zelfde eettentje te zijn gelopen, hakte mijn moeder de knoop door: hier gaan we eten!

We aten een tortilla en ondanks mijn onhandige eetmanieren vond ik het best te doen. Na het eten liepen we een stuk door het centrum om wat toeristische plekken te bekijken (waaronder blijkbaar de Big Ben). Moe liepen we 's avonds terug naar het treinstation (waar overigens 1,5 uur op de trein hebben gewacht!). De terugreis naar Nederland was niet heel bijzonder.

Eenmaal terug thuis, pakte ik mijn fototoestel er bij om onze kiekjes te delen met de thuisblijvers. Tussen die foto's zat ook een foto die mijn moeder van de Big Ben had genomen. Huh zijn we langs de Big Ben geweest?' vroeg ik verbaasd. Doordat ik vooral bezig was met de drukte buiten sluiten, heb ik de Big Ben totaal gemist.

made by mama
Tja.  Het was een leuk tripje en ik heb het zeker naar mijn zin gehad. En ik denk dat ik één van de weinige ben die kan zeggen dat ze wel langs de Big Ben geweest is maar hem niet heeft gezien.

Gr. Leentje

Ps. het was de bedoeling dat we lekker veel zouden shoppen in Londen. Maar letterlijk het enige wat we gekocht hebben is een setje batterijen voor mijn camera. Er was wel overal sale maar de producten vielen een beetje tegen. Maar dat mocht zeker de pret niet drukken. :)

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten