Tot ongeveer mijn 10e was ik doodsbang voor honden. Als ik buiten aan het spelen was en ik hoorde er één blaffen, rende ik weer terug naar huis. Eén van mijn vriendinnetjes had een hond, telkens als ik bij haar thuis was vroeg ik of haar hond me echt niet ging opeten.
Dat het onzinnig was om te denken dat zo'n trouwe viervoeter je zou opeten leerde ik pas toen mijn oma een hond voor haar verjaardag kreeg. Een boxerpuppy die zelfs al mijn 'bijzondere' gedrag accepteerde en aan haar kon ik altijd alles vertellen. Ik was verkocht en wilde ook een hond.
Mensen met autisme hebben vaak één iets waar ze zich erg in interesseren. Ze kunnen er uren over praten of mee bezig zijn. Bij mij zijn het dieren en honden in het bijzonder, een obsessie wil ik het niet noemen want dan krijgt het zo'n negatieve lading, maar het is zeker één van mijn grote liefdes.
Vorig jaar mei trippelde hij wat onstabiel naar binnen, mijn nieuwe 'kast'. Tenminste dat is wat mijn ouders ons hadden wijs gemaakt; ze riepen mij en mijn broertjes en zusje naar beneden, om de nieuwe 'kast' te bekijken. Ik vond het vreemd dat ze ons voor een nieuwe kast naar beneden riepen. Maar toen ik hem zag snapte ik waarom, het was wel een hele bijzondere 'kast'.
Sinds de eerste ontmoeting met de hond van mijn oma had ik geroepen dat ik een hond wilde; al zou het een Chinese Naakthond met schurft zijn. Mijn ouders waren er helaas altijd op tegen. Verbaast was ik dan ook toen er vorig jaar mei een puppy naar binnen kwam waggelen. Ik wist niet wat me overkwam toen mij verteld werd dat hij mijn cadeau was voor het behalen van mijn havodiploma. Het heeft lang geduurd voordat ik mij besefte dat deze droom op pootjes echt was. Inmiddels is hij (Jabba) alweer ongeveer anderhalf jaar mijn trouwe vriendje en ik hoop dat hij dat nog heel lang wil blijven!
 |
| Jabba als puppy, made by Leentje |
 |
| Jabba in mijn tas, made by Leentje |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten