'Autisme is niet te genezen, onbegrip gelukkig wel'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'Autisme is niet te genezen, onbegrip gelukkig wel.'

Dat is de slogan die deze week gebruikt werd, omdat het de Autismeweek was (28 maart t/m 4 april). Ik ben misschien wat laat (aangezien de week vandaag eindigt ;-p ) maar ik wilde het niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Vandaar dat ik op de valreep nog een plekje heb kunnen vinden in mijn planning en dit artikeltje eruit pers.

Voor mij is het elke week autismeweek, het is niet dat ik mijn stoornis na deze week weer terug in de kast leg en er het hele jaar niet meer naar om kijk. Het zit bij wijze van spreken aan me vast en het is een bijzonder deel van mij. Ik ben dan ook zeker voorstander van de Autismeweek en de wereld Autisme Dag (die ook deze week plaats vond) en ik voel me gesteund door het gegeven dat er een hele week wordt uitgetrokken om te zorgen dat mensen begrip krijgen voor autisme.

Ik heb namelijk met mijn blog eigenlijk hetzelfde doel als de Autismeweek: ik hoop dat mensen begrip krijgen voor mensen met autisme en dat mensen te weten komen wat autisme nou echt is. Ik wil geen (goed bedoeld) medelijden of grootse aanpassingen, ik wil dat mensen zich heel goed realiseren dat wij mensen met autisme niet zielig zijn maar dapper. Want ondanks onze stoornis, die ons soms hopeloos maakt, staan wij nog steeds in het leven en doen we allemaal op onze eigen manier mee (voordat ik als arrogant word bestempeld: ik schrijf dit niet om mezelf als individu op te hemelen, maar om iedereen met autisme in een goed daglicht te stellen) .

Zo, nu is het wel weer genoeg geweest met het ophemelen van mensen met autisme. Maar hé: als er een hele week in het teken staat van mijn stoornis, vind ik dat ik daar best wel een beetje over mag opscheppen. ;-p

Gr. Leentje