Kippen zijn nou eenmaal dom

Verschrikte gezichten kijken mijn kant op. Ik glimlach krampachtig en doe net of ik niks hoorde. Maar in werkelijkheid weet ik dondersgoed dat het geluid afkomstig was uit de met gaas beklede tas die ik bij me draag. Voorzichtig rits ik de tas een stukje open en check ik of alles nog oké met haar gaat. Wat blijkt: madame zit op haar dikke kippenkont rustig te chillen, alsof treinreizen voor haar de gewoonste zaak van de wereld is. Tja, ik snap dat ik jullie wat uitleg verschuldigd ben. Met een kip in de trein: hoe kom ik daar in vredesnaam terecht?!

Het begon allemaal op de vrijdag dat ik mijn ouders uitzwaaide, zij zouden 10 dagen op vakantie gaan. 'S avonds stond ik voor het kippenhok om mijn lieve dames welterusten te zeggen, toen mij opviel dat mijn kip (Dodo) er niet helemaal goed uitzag. Laat ik jullie eerst een klein lesje geven over kippen: kippen hebben een krop: een soort zak op de borst waar het eten inzit voordat het verteert. Zo'n krop kan verstopt raken en dat is niet goed! De kip kan er ziek door worden en er uiteindelijk dood aan gaan. De krop van Dodo was zo groot dat ie op de grond hing! 'S avonds was er geen dierenarts bereikbaar, maar gelukkig heb je dan altijd nog dierenarts 'Google'. Op het internet stond dat ik mijn kip op de kop moest houden zodat ze kon overgeven, apart moest zetten van de rest en één dag moest laten vasten. Ik vond dit nogal heftig en liet haar eerst maar rustig slapen. Zaterdag ging ik met haar aan de slag. Ik keerde haar ondersteboven en masseerde voorzichtig haar krop. Helaas mocht het niet baten. Ik keek het nog een paar dagen aan in de hoop dat het vanzelf beter zou worden. Maar de maandag daarop zat er nog niet veel schot in de zaak. Weer hield ik mijn kip op de kop en dit keer lukte het! De kots stroomde eruit en de zuurstinkende massa landde net voor mijn voeten. Ik had weer wat hoop dat het goed zou komen, ondanks dat er nog wat in de krop was blijven zitten. Maar de dag erop zat haar krop weer helemaal vol. Weer liet ik haar overgeven maar dit keer landde het niet voor mijn voeten, een windvlaag blies de kippen kots tot in mijn wimpers. Stinkend naar de kots besefte ik dat het zo niet langer ging.

Woensdag ging ik zoals elke doordeweekse dag naar stage en ik mocht gelukkig tijdens stage een afspraak maken bij de dierenarts voor mijn kip. Een dierenarts die kippen behandelt bleek nog niet zo makkelijk te vinden. Nadat ik voor de derde keer van het kastje naar de muur gestuurd was, had ik eindelijk beet: dierenkliniek Ijburglaan in Amsterdam wilde mij die avond nog helpen. Maar die kliniek was voor mij niet naast de deur en daar kwam nog bij kijken dat ik niemand had die mij kon brengen. Ik appten een vriendin en die gaf als suggestie om met het openbaar vervoer te gaan, ik kon wel een reistas van haar lenen. Ik had geen andere optie, dus daar ging ik met kip met de trein en vervolgens met de tram naar de kliniek.

Daar bleek dat haar krop vol zand zat. Ze moest de nacht blijven en als ik geluk had kon ik haar de volgende dag weer halen. Helaas werd ik de volgende dag gebeld dat ze geopereerd moest worden omdat het zand niet los wilde komen. Afijn: zaterdag haalde ik haar na de operatie weer op en was ik heel wat euro's lichter (reken zelf maar uit: medicijnen, drie overnachtingen in de kliniek en een operatie)!

De goede kant aan dit verhaal: mijn kip is weer helemaal de oude. De kliniek heeft mij echt super goed geholpen en had ook begrip voor mijn situatie (mijn ouders waren helaas verre van in de buurt). Ik was na het hele gebeuren helemaal kapot, want je snapt wel dat zo'n avontuur met een kip heel wat prikkels met zich meebrengt, maar ik had het er voor over! Ik vroeg nog aan de arts of ik kon voorkomen dat mijn kip nog eens zand zou gaan eten, haar antwoord: nee, kippen zijn nou eenmaal dom. Daar moeten ik en mijn domme lieve kip het maar mee doen :P

Gr. Leentje