Tagliatelle con zeep

Moedeloos keek ik naar de pan waar de waterdruppels nog langs gleden. Ik had net kundig mijn tagliatelle om zeep geholpen, of moet ik zeggen onder zeep gedompeld. Minuten geleden had ik tijdens het afgieten de pan met tagliatelle in het afwaswater laten glijden. Slap excuus, maar het kwam waarschijnlijk door de vermoeidheid.

Ik had vandaag mijn eerste dag school sinds de vakantie was afgelopen en dat vergde nogal wat van mijn energie. Alles was nieuw: mijn vertrouwde hogeschool, klas en opleiding had ik ingeruild voor een minor, op een andere hogeschool met de bijbehorende nieuwe klas. S ochtends was ik met enige tegenzin begonnen aan mijn twee uur durende reis naar de hogeschool waar ik het komende halfjaar mijn tijd zal slijten.

Zoals eerder gemeld: ik heb niks met alles dat nieuw is. Pas wanneer het geen dat voorheen nieuw was vertrouwd geworden is kan ik het waarderen. Ik zal mij bescheiden uitdrukken door te zeggen dat ik mijn eerste dag school verschrikkelijk spannend vond. Liep ik daar door de stationshallen voelend als een brugpieper met mijn veel te grote en zware laptoptas op zoek naar de uitgang van het station. Ik liet mij leiden door de enorme groep studenten en ik zag al op tegen het 'sardientjes in blik tafereel' dat mij te wachten stond.
Uiteindelijk vervolgde ik mijn weg met de bus waar ik door de drukte half stond en half op schoot zat bij een mede passagier. Mijn arm was inmiddels bijna alle kracht verloren door het gewicht van de veel te zware tas die nog steeds aan mijn arm bungelde.

Toen ik eindelijk uit de bus was had ik niet veel tijd om bij te komen; wilde ik niet te laat komen voor mijn eerste college. Gelukkig had ik met een klasgenootje van mijn opleiding afgesproken die dezelfde minor zou volgen als ik, hoefde we gelukkig niet alleen te dwalen in het schoolgebouw. Maar mijn naam zou Leentje niet zijn als ik geen appje had gekregen van haar waarin stond dat ze door vertraging niet op tijd zou zijn.

Er zat niets anders op dan zelf mijn weg te vinden naar het lokaal. Met de ieniemienie hogeschool waar ik normaal les heb in gedachte stapte ik het gebouw binnen. Ik kreeg gelijk last van paniek toen ik het gebouw in ging en zag dat het niet zo klein was en er ook nog eens heel veel studenten binnen waren.

Ik vind het door mijn autisme lastig om in te spelen op een situatie die opeens niet zo blijkt te zijn als ingeschat. Dit zorgde ervoor dat mijn hersenen opeens niet meer meewerkten en ik een soort kortsluiting ervoer in mijn hoofd. Ik kon niks meer.

Verstijfd stond ik daar terwijl ik tegelijkertijd de minuten op mijn horloge zag wegtikken. Mijn angst voor het onbekende in combinatie met de kortsluiting maakte het dat ik niemand durfde aan te spreken om de weg naar het lokaal te vragen. Gelukkig kwam er na een paar minuten een (internationale) student op mij aflopen. "Hi are you an international student?" Ik stommelde wat in mijn slechtste Engels waarna de student weer bezig ging met wat hij aan het doen was. Normaal is mijn Engels best goed maar door de zenuwen ging Nederlands mij al moeilijk af, dus Engels kwam mijn keel al helemaal niet uit. Gelukkig waren de studenten vasthoudend en kwam er niet veel later weer een (internationale) student op mij aflopen. Hij zag mijn zenuwen en wees mij de weg naar het lokaal. Eenmaal in het lokaal kwam ik weer een beetje tot rust en ging de dag snel voorbij.

Ik was alleen helemaal kapot en dat maakt het dat ik nu mijn tagliatelle van zijn onderdompeling probeer te redden. Ik vis de sliertjes uit het water, spoel ze goed af en zet ze met gemengde gevoelens alsnog op tafel. Niemand die klaagde en ik kreeg zelfs complimenten. Dus als je even niet weet wat je moet koken, probeer dan eens mijn tagliatelle con zeep.

Gr. Leentje