"Je moet de opdracht doen net als iedereen"



Made by Leentje

 

"Je moet de opdracht doen net als iedereen", dat waren de woorden van de docent die door mijn hoofd gonsden. De woorden die mij erg moedeloos lieten voelen. Want ik begreep best dat ik de opdracht net als iedereen moest maken, maar in mijn hoofd werkt het niet zoals bij iedereen.

In een ander artikel had je al kunnen lezen dat ik mijn vertrouwde hogeschool tijdelijk heb verlaten en nu in Utrecht de minor Journalistiek volg. Een minor waarvan mij steeds duidelijker wordt dat hij mij niet echt ligt. Ik moet verslagen schrijven en interviews afleggen en daarvoor moet ik naar evenementen, op vreemde afstappen en telefoneren, zaken waar ik verre van blij van word. Naast dat ik de minor inhoudelijk lastig vind, is de begeleiding van (de meeste) docenten minimaal. Ik heb alle docenten tijdens het eerste college verteld dat ik autisme heb, waar ik daardoor moeite mee heb en hoe zij mij kunnen helpen.

Helaas heeft dit informatieve praatje niet geholpen. Docenten blijken het niet te snappen dat ik af en toe kleine handvaten nodig heb om goed te kunnen blijven functioneren. Met kleine handvaten bedoel ik bijvoorbeeld:
duidelijke en gestructureerde informatie, antwoord op vragen die ik per mail stel en meedenken over hoe ik bepaalde zaken kan aanpakken.

Eén van die zaken was bijvoorbeeld het zoeken van een evenement waar ik heen kon, om er vervolgens een verslag over te schrijven. Het zoeken van een geschikt evenement had wat voeten in de aarde omdat ik door mijn prikkelgevoeligheid niet makkelijk naar een evenement toe kan. Ik kan namelijk doorgaans moeilijk omgaan met de meestal aanwezige drukte op evenementen.

Helaas had de docent er geen boodschap aan toen ik zei dat het niet zou lukken om  naar een druk evenement  te gaan en antwoorden toen dus met "Je moet de opdracht doen net als iedereen". Hoe, dat moest ik zelf maar uitzoeken. Heel frustrerend, want ik snap dat ik de opdracht moest doen, maar als de docent zelfs niet weet hoe, hoe moet ik dat zelf dan weten?

Het maakte mij heel onzeker dat het erop leek dat ik niet kon gaan doen wat ervan mij verwacht werd. Ik zeg 'leek', want uiteindelijk is het mij gelukt. Zonder enige hulp van de docent maar met des te meer hulp van mijn moeder! Die had mij meegesleept naar een buurtfeest en mensen voor mij geïnterviewd. Voorafgaande was ik erg in paniek geraakt omdat ik er flink tegen opzag, maar uiteindelijk heb ik doorgezet en is het mij gelukt om een fatsoenlijk verslag te typen

Toen ik een aantal dagen daarna mijn verslag inleverde bij de docent was de verbazing van zijn gezicht af te lezen. "Dus het is je toch gelukt?", zei hij verbouwereerd. Tja, als hij had geweten hoe onnodig lastig het voor mij was geweest, had hij mij dan wel geholpen?

Gr. Leentje