Ik leerde Jip kennen via een realityprogramma op tv. Zijn positieve kijk op het leven vond ik erg bijzonder, vooral als ik keek naar de toestand waar Jip in verkeerde. Ondanks de moeilijke periode waarin hij zat wist hij wat van zijn leven te maken. Hij was ook altijd open over zijn leven en maakte dingen niet mooier of lelijker dan dat ze waren. Ik leefde elke aflevering weer met hem mee. Ondanks dat ik hem nooit had ontmoet voelde ik mij met hem verbonden. Dat zorgde ervoor dat ik soms naar hem wilde schreeuwen: sukkel!, hoe kun je zo positief denken, je bent aan het doodgaan!
Ja, Jip was ziek — botkanker — en zou snel komen te overlijden. Hij werd daarom gevolgd door het Bnn programma 'Over mijn lijk'. Deze serie werd uitgezonden in het jaar 2012 en toch denk ik soms nog aan Jip.
Zo ook tijdens Sinterklaasavond vorig jaar (de dag dat ik mijn blog begon). Ik kreeg een boek cadeau getiteld '365 dagen succesvol'. Aan het begin stond er geschreven "voor Jip". Ik moest gelijk denken aan de Jip uit 'Over mijn lijk'. Toen ik verder las bleek het stom toevallig diezelfde Jip te zijn. De schrijvers van het boek bleken goede vrienden van Jip.
Ik kan door mijn Autisme moeilijk bij mijn emoties komen (of ze herkennen). Maar tijdens de aflevering dat de presentator (Patrick Lodiers) vertelde dat Jip dood was moest ik huilen. Ik wist niet wat mij overkwam. Huilen om de dood van een mens (zelfs niet als hij of zij heel dicht bij me stond) had ik nooit gedaan. Niet dat ik nooit de gedachte had dat ik verdrietig was wanneer iemand overleed, maar de fysieke ervaring ervan bleef altijd uit.
Dat ik om de dood van een voor mij eigenlijk 'vreemde' jongen moest huilen maakte mij in eerst instantie boos; ik voelde mij raarder dan ik voor mijn gevoel al was, omdat ik bij de dood van mensen die dicht bij me staan nooit hoefde te huilen (nog steeds niet) en nu opeens wel. Ik heb het daarom ook tot op de dag van vandaag verzwegen. Ik probeer mijn manier van rouwen te accepteren, er gaan nou eenmaal geen tranen mee samen.
Waarom de dood van Jip mij zo aangreep kan ik nog steeds niet verklaren. Misschien kwam het doordat ik heel veel kracht haalde uit zijn woorden. Wellicht is het raar om zijn botkanker met mijn autisme te vergelijken, maar zo positief als hij omging met zijn situatie dat inspireert mij om het ook te doen.
Wat mij het meest is bijgebleven uit de serie is het fragment waarin Patrick aan Jip vraagt wat hij wil meegeven aan de kijkers en dat hij zegt: "wees een open mens, door open en eerlijk te zijn merk je dat de wereld om je heen ook meer open staat voor jou."
Dat is precies hoe ik er ook in sta en dat is wat ik je ook wil meegeven. Hoe lastig het soms ook is om een open en eerlijk mens te zijn, voor mij is er bijna niks belangrijker dan dat!
Het was moeilijk voor mij om dit stuk over mijn manier van rouwen te schrijven, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik wil namelijk, net als Jip dat bij mij heeft gedaan, jou met mijn openheid stimuleren om ook altijd open en eerlijk te zijn.
Bedankt Jip!
Gr. Leentje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten